१.
रात सारी तो भयाने जागतो नुसता;
कल्पनेने जीव त्याचा कापतो नुसता.
काय त्याला पाहिजे ना जाणतो तोही;
सोडुनी या उंबर्‍याला धावतो नुसता.
सांगतो ना तो कधीही दु:ख कोणाला;
पाहुनी दुनियेस कायम हासतो नुसता.
काय नंतर त्या फुलाची काळजी कोणा
भृंग येथे गंध त्याचा चाखतो नुसता.
ना दिसे कुठली समस्या दूर होताना;
देश अपुला बातम्यांनी गाजतो नुसता.
काम करते राहिलेले ही हवा पुढचे-
एक ठिणगी तो इथे रे टाकतो नुसता.
२.
बोलुया हिंसक-अहिंसक भावनांवर;
या करू चर्चा जरा या जीवनावर.
नेमकी सुचते तुला कविता कशी ही-
प्रेम जर नाही तुझे ह्या माणसांवर.
मी कधी संतुष्ट झालो बोलण्याने;
लक्ष माझे या जगाच्या वागण्यावर.
तीच तर करती तुलाही स्वच्छ-सुंदर;
तू नको रागे भरू या संकटांवर.
सांगुनीही हे तुला कळणार नाही;
काढले आयुष्य कैसे आठवांवर.
३.
गाणे असे सुखाचे दिनरात ऐकतो मी;
हसण्यात हुंदक्यांचे पडसाद ऐकतो मी.
मज वावडे जराही नाही गडे धुळीचे;
येथे कमळ उगवते चिखलात ऐकतो मी.
पर्याय राहिला ना खोट्याशिवाय येथे;
नेकी लपून बसली विवरात ऐकतो मी.
हृदयात आपल्या जर ही न्याय आणि समता;
का नित्य माणसाचा छळवाद ऐकतो मी.
शोधात जन्म गेला ज्या गीत-उत्सवाच्या;
ते सप्तसूर आता गगनात ऐकतो मी.
पाठीत खोल दिसतो एकेक घाव त्याच्या;
झाला इथे परंतू अपघात ऐकतो मी.
अग्नी दिलास तेव्हा नात्यास तूच अपुल्या;
हाका कशास आता विजनात ऐकतो मी.
४.
कुणा काय मागू,कुणा काय देऊ?
कळेना मला हा कुठे जीव लावू?
मला भेव ह्या वाटते माणसांचे;
कुठे पाय ठेवू,कुठे मी विसावू?
पहा शब्दही लागले सूर मागू;
मला सांग तू कोणते गीत गाऊ?
तुझ्या हासण्याने उभा श्वास माझा;
कसा सोडुनी मी तुला सांग जाऊ?
किती झापडा ह्या तुझ्या लोचनांवर;
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा